Dorota Koziara. Pracując od 1982 roku, wciąż szuka nowych pomysłów

Już od dziecka wiedziała, że będzie nauczycielem, tylko jeszcze nie było doprecyzowane, czy chce uczyć w przedszkolu, czy w szkole.

Podobała mi się zarówno praca z dziećmi starszymi, jak i młodszymi. Ostateczna decyzja zapadła po zakończeniu praktyk studenckich. Otrzymałam wówczas propozycję pracy w szkole. Podczas rozmowy z panią dyrektor z zaskoczeniem, nawet dla mnie samej, zdecydowałam, że wybieram pracę w przedszkolu - opowiada Dorota Koziara.

Mówi, że każdy jest do czegoś powołany, a Jej powołaniem i wielką pasją stała się praca nauczycielki przedszkola. - Czułam, że właśnie te dzieci mnie potrzebują, że potrafię je zrozumieć, wczuć się w ich emocje i problemy, że mamy wspólną płaszczyznę porozumienia - wyjaśnia.

Każdy uśmiech dziecka, radość z tego, co osiągnęło, jego bezwarunkowa i bezinteresowna miłość do nauczyciela, dały Jej przekonanie, że to jest to, co chce robić.

Korzyści są obustronne. Moi wychowankowie zaspokajają moją potrzebę opiekowania się, miłości i działania, a ja staram się wyjść naprzeciw ich potrzebom. Myślę, że to udaje się i mnie, i dzieciom - wyznaje.

Olbrzymią radość sprawia Jej moment, gdy wchodzi do sali i podbiegają do Niej przedszkolaki. Rozpoczyna się rytuał przytulania. Z satysfakcją obserwuje, że nawet te, które mają kłopoty ze skupieniem, wciągają się w zajęcia i poszukują razem z Nią nowej wiedzy, przeżywają, doświadczają.

O tym jak bardzo lubię ten zawód może też świadczyć fakt, że pracując od 1982 roku, wciąż szukam pomysłów, aby uatrakcyjnić zajęcia, zainteresować dzieci, z którymi praca zmienia się wraz ze zdobyczami cywilizacyjnymi - podkreśla.

To, co jeszcze popycha Ją do tego zawodu to miejsce na kreatywność, realizację ciekawych pomysłów, projektów, ciągle poznawanie, pozytywne zaskoczenia. - Tak, jak sama nominacja do plebiscytu - dodaje nasza laureatka. Prywatnie wielbicielka literatury historycznej.