Dziś 124. rocznica urodzin Ernesta Hemingwaya. 7 ciekawostek z życia noblisty

Matka Hemingwaya marzyła o kolejnej córeczce i przez pierwsze trzy lata ubierała go w sukienki oraz zwracała się do niego Ernerstie. Miał pięcioro rodzeństwa i był pierwszym chłopcem w rodzinie. Jego ojciec był lekarzem, a matka śpiewaczką operową, nauczycielką muzyki i malarką. Noblista więc od najmłodszych lat miał do czynienia ze sztuką.

Wydaje się, że pisarstwo to zawód męczący głównie umysłowo, a nie fizycznie. Inaczej było w przypadku Hemingwaya, który swoje najważniejsze dzieła tworzył w sypialni na maszynie do pisania, która stała na szczycie regału. I tak, przestępując z nogi na nogę, pisał swoje powieści.

W czasie I wojny światowej przebywał w Europie. Po wojnie wrócił do Stanów, a następnie jako korespondent wyjechał do Paryża, podróżował po Europie, był oczarowany Hiszpanią. Odwiedził również Kubę i Afrykę.

Autor powieści „Komu bije dzwon” był miłośnikiem kotów. Jego miłość zaczęła się od prezentu od kapitana statku Stanleya Dextera, który podarował nobliście kota z polidaktylią. Koty z tą wadą genetyczną były niezwykle popularne jako zwierzęta pokładowe, marynarze wierzyli, że im więcej palców u łap ma kot, tym bardziej jest łowny.
Hemingway pięknie wypowiadał się o tych domowych zwierzakach:

Kotom bez trudu udaje się to, co nie jest dane człowiekowi: iść przez życie nie czyniąc hałasu .

W posiadłości Hemingwaya Key West mieszkało aż pięćdziesiąt kotów, a duża część z nich również była obciążona tą wadą.

Chociaż ze względu na kłopoty ze wzrokiem nie pozwolono nobliście walczyć na froncie, mężczyzna został kierowcą karetki i I wojną światową spędził we Włoszech. W lipcu 1918 r. przeżył ostrzał moździerzowy i został ciężko ranny - odznaczono go wówczas srebrnym Medalem za Męstwo Wojskowe.

Ernest Hemingway był wielokrotnie żonaty – miał cztery żony: Elizabeth Hadley Richardson, Paulinę Pfeiffer, Marthę Gellhorn i Mary Welsh Hemingway. Z ostatnią żoną pozostawał w związku aż do śmierci.

Choć Hemingway przez całe życie igrał ze śmiercią: dwukrotnie przeżył katastrofę lotniczą, chorował na zapalenie płuc, malarię, nowotwór skóry, cukrzycę, odebrał sobie życie 2 lipca 1961 roku. Spekulowano, że był to nieszczęśliwy wypadek podczas czyszczenia broni. Prawda okazała się jednak inna, a noblista popełnił samobójstwo. Niektóre źródła podają, że może mieć to związek z niezdiagnozowaną chorobą afektywną dwubiegunową, na którą mężczyzna miał cierpieć zdaniem współczesnych badaczy.