Adam Mickiewicz urodził się 225 lat temu. Ciekawostki na temat romantycznego wieszcza zaskoczą niejedną osobę

Adam Mickiewicz urodził się 24 grudnia 1798 roku – a więc dokładnie 225. lat temu – w Zaosiu. Obok Juliusza Słowackiego oraz Zygmunta Krasińskiego zaliczany jest do tzw. Trzech Wieszczów. Losy bohaterów jego utworów są szczegółowo omawiane na lekcjach polskiego. Uczniowie muszą dowiedzieć się, jaka była historia księdza Robaka i dlaczego Gustaw zmienia się w Konrada. Niewiele jednak mówi się o życiu samego poety, które bywało burzliwe – i nie chodzi jedynie o życie miłosne.

Czemu Mickiewicz został Adamem? Jakie były jego ostatnie słowa? Oto pięć ciekawostek o słynnym wieszczu.

1. Dlaczego drugiemu synowi Mikołaja i Barbary Mickiewiczów nadano imię „Adam”? Jedną z przyczyn było uhonorowanie jego stryjecznego dziadka, a drugą data urodzin. Mickiewicz przyszedł na świat w Wigilię Bożego Narodzenia, a więc w dniu, gdy imieniny obchodzą Adam i Ewa.

2. Kiedy Mickiewicz miał pięć lat, uległ wypadkowi – spadł z dachu i stracił przytomność. Zaniepokojona matka oddała go opiece Najświętszej Panienki, co po latach wieszcz opisał w inwokacji „Pana Tadeusza”: „Jak mnie dziecko do zdrowia powróciłaś cudem (Gdy od płaczącej matki pod Twoję opiekę Ofiarowany, martwą podniosłem powiekę I zaraz mogłem pieszo do Twych świątyń progu Iść za wrócone życie podziękować Bogu).

3. Nie wszyscy wiedzą, że Adam Mickiewicz nie tylko tworzył wiekopomne dzieła, ale także… imiona, a w zasadzie jedno z nich, które dziś wciąż jest znane. Mowa o imieniu Grażyna (od litewskiego graži – „piękna”). Poeta nazwał tak jeden ze swoich poematów i jego główną bohaterkę.

4. Jeśli myślicie, że najlepszym freestyle’owcem był Eminem, to możecie być w dużym błędzie. Niewielu wie, że na długo przed znanymi raperami w bitwach wolnostylowych brał udział Adam Mickiewicz. I był w tym naprawdę dobry. Do pierwszej takiej bitwy doszło, gdy poeta miał dwadzieścia lat. Zachowały się niektóre zapisy z takich improwizacji. Oto jeden z nich:
(Pod koniec uczty)
Luba drużyno, przyjaciele mili,
Jak się wesoło tu bawię!
Dalibóg nie żal, żeśmy się spili,
Dzybamy, jako żurawie...

(Do Jana)
Jakaż tu wina i mózgu strata!
Janie! pamiętasz owe majówki?
Wszak to już szóste mijają lata;
My z tobą zawsze półgłówki!

(Do Tomasza)
Natura między nami
Wielką położyła miedzę;
Zan trzeźwy pisze wierszami,
A ja cedzę, a ja cedzę...
Lecz gdy winem łeb naleję,
Wiersz się składny wtenczas kupi...
Zan milczy tak, jak głupi —
Adam, jak wulkan zieje!

Dalibóg, tego zapał niebieski,
Kto choć pjany, kto choć pjany,
Leje zawsze rym dobrany,
I z wąskiej nie zboczy deski.

5. Mickiewicz zmarł w wieku 57 lat. Jak wyglądał jego ostatni dzień? Poeta przebywał wówczas w Konstantynopolu, gdzie organizował polskie i żydowskie oddziały do walki w wojnie rosyjsko-tureckiej. 26 listopada miał obudzić się w dobrej kondycji, wypić herbatę oraz kawę. Po drzemce poeta poczuł się dużo gorzej, kazał wezwać do siebie księdza, który udzielił mu sakramentów.

Ostatnie słowa Mickiewicz miał skierować do pułkownika Emila Bednarczyka: „Powiedz tylko dzieciom, niech się kochają. Zawsze”.