Czym są zaburzenia integracji sensorycznej? W domu jest grzeczne, w przedszkolu nieznośne? Sprawdź, jak możesz pomóc swojemu dziecku

W domu są grzeczne, w przedszkolu biją kolegów i krzyczą. Nie chcą lepić z plasteliny, za żadne skarby nie wejdą do piaskownicy albo płaczą, że każdy przedszkolny obiad „śmierdzi”. Mogą być nadwrażliwe, szybko się rozpraszają, albo „gryzie” je niemal każde ubranie. Czy dzieci z nadwrażliwością sensoryczną mają szansę zaprzyjaźnić się z przedszkolem?

Zaburzenia integracji sensorycznej mogą ujawnić się, dopiero gdy dziecko zaczyna przygodę z przedszkolem. Jeśli dotychczas przebywało w spokojnym, przewidywalnym i przyjaznym otoczeniu, a rodzice zwracali uwagę na to, by potrzeby ich pociechy były zaspokajane szybko i w sposób, którego dziecko oczekiwało - problemy mogły być uśpione.

Zmiana środowiska, otoczenie rówieśników, odmienny rytm dnia w przedszkolu, nowe dźwięki, zapachy - to prawdziwa rewolucja w życiu każdego malucha. Jeśli jednak po kilku tygodniach dziecko nadal zachowuje się niepokojąco, warto zasięgnąć opinii psychologa. Cenną wskazówką będą tu uwagi przekazane przed nauczyciela przedszkola. Co więc może wskazywać na zaburzenia SI?

Jeśli dziecko na zajęciach rytmiki zatyka uszy, nie lubi, gdy podczas zabaw jest głośno i reaguje sporym dyskomfortem, gdy inne dzieci krzyczą. Może być i tak, że dziecko mówi do siebie lub śpiewa, gdy w sali jest „za cicho”. Bardzo łatwo się rozprasza, reaguje na każdy dźwięk. Może wzbraniać się przed dotykaniem niektórych przedmiotów. Dziecko skarży się, że „gryzie” je ubranie, coś mu przeszkadza w bucie lub skarpetce.

Bywa, że dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej „musi” popchnąć inne dziecko, mocno i boleśnie przytulać, ściskać, drapnie lub ugryzie.

Symptomy nie są jednoznaczne, bo mogą też dotyczyć węchu - dziecko np. zatyka nos przy jedzeniu; albo wzroku. W tym przypadku kolorowe zabawki, ściany i ozdoby rozpraszają jego uwagę.

Może być bardzo przywiązane do jednych kolorów, a nie tolerować innych. Może być też bardzo wrażliwe na światło. Dziecko takie może mieć nieskoordynowane ruchy - obija się o meble i przedmioty. Może być w ciągłym ruchu - wspinać się, kręcić, szybko biegać i... często przewracać.

Dla wielu rodziców informacje płynące z przedszkola mogą być zaskoczeniem - spokojne w domu dziecko, w przedszkolu źle się zachowuje, jest agresywne. Tymczasem wytłumaczenie jest proste - dziecko może czuć się przytłoczone nowymi i licznymi bodźcami.

Dlatego ważne jest, aby nauczyciel i rodzic próbowali malca zrozumieć i szukać przyczyn niepokojących reakcji. Warto skonsultować się z psychologiem, który wykluczy, lub zdiagnozuje problemy. W tym celu pomocna będzie rzeczowa opinia przedszkolnego nauczyciela, który opisze zachowanie dziecka w grupie i jego problemy. Psycholog poza diagnozą, doradzi, jak postępować z dzieckiem, aby mu pomóc - i jednocześnie zintegrować z przedszkolną grupą.

- Z pewnością nauczyciel, który ma zdiagnozowane dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej w swoje grupie, będzie bardziej pewny siebie w reagowaniu na różne zachowania. Będzie wiedział, co robić, bo wraz z diagnozą otrzyma wskazówki do pracy z dzieckiem. Może też przewidywać niektóre zachowania dziecka i im zapobiegać, zapewnić takiemu przedszkolakowi większy komfort. Rodzic pracuje z dzieckiem w domu, a ja pracuję z dzieckiem w przedszkolu. Czyli współpracujemy dla dobra dziecka, które ma szanse po prostu dobrze się czuć - podkreśla Klaudia Klinkosz, pedagog, nauczyciel wychowania przedszkolnego, prowadząca na Instagramie poradnikowy profil „Przedszkolog”.

W pokonywaniu problemów z zaburzeniami integracji sensorycznej może pomóc dziecku zabawa tzw. gniotkami, zabawkami i substancjami sensorycznymi (piasek kinetyczny, ciastolina, slime, plastelina itp.), zabawy ruchowe, przy zmęczeniu głośnymi dźwiękami - słuchawki wyciszające lub odpoczynek w tzw. kąciku wyciszenia.

Dobrym rozwiązaniem w przedszkolu jest zaangażowanie dziecka z problemami SI jako „pomocnika” nauczyciela. W ten sposób nauczyciel będzie miał dziecko „na oku” i będzie mógł reagować w porę na ewentualne problemy, a dziecko nie poczuje się kontrolowane, ani odrzucone.

- W moim przypadku i koleżanek, które miały dzieci z zaburzeniami integracji sensorycznej – diagnoza psychologiczna dała dużo. Dlaczego? Ponieważ daje to komfort rodzicom, którzy wiedzą, co się dzieje z ich dzieckiem. Wiedzą, jak z nim pracować, ponieważ dostają także wskazówki do stosowania na co dzień. Ustala się program terapeutyczny. Często dzieci uczęszczają wtedy na zajęcia z logopedą, fizjoterapeutą, są pod kontrolą dietetyka czy laryngologa - dodaje Klaudia Klinkosz.